ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ- Η προσφορά του στον Αγώνα 55-59 και στον Αθλητισμό!!!!

Η προσφορά στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959.

Ορκίστηκα σε ηλικία 16 ετών από τον ομοχώριο μου Νίκο Χατζηκτωρή, μαθητής τότε του Απεητείου Γυμνασίου Αγρού.

Εντάχθηκα στις τάξεις της ΑΝΕ και η δράση μου κατ αρχάς ήταν η ρήξη φυλλαδίων, το γράψιμο συνθημάτων και η προστασία των αναρτημένων πανό και συνθημάτων, που δυστυχώς κάποιοι μας τα έσχιζαν.

Η Ομάδα μου αποτελείτο από τους Μιχαλάκη Γεωργίου, Ανδρέα Ερμογενίδη, Μιλτιάδη Παπαχριστοφόρου και είμαστε κάτω από την αρχηγία του Παναγιώτη Αριστείδη.

Η περισσότερη δράση και προσφορά μου ήταν στην περιοχή του Αγρού, όπου έμενα κατά τη διάρκεια της φοίτησης μου στην Απεήτειον Σχολή.

Εδώ συνεργάστηκα με τους Κώστα Λουκαϊδη από τα Αγρίδια, Χριστάκη Ήρωα από τον Αρακαπά, Βάσο Μιχαηλίδη από το Παλαιχώρι, Αναστάση Βαλιαντή από τα Σπήλια και Κώστα Ευσταθίου από τον Άγιο Θεόδωρου Αγρού.

Όλοι οι πιο πάνω, εκτός από τον Κώστα Λουκαϊδη , μέναμε στο οικοτροφείο του Σχολείου.

Ένα πρωινό, πριν ακόμα αρχίσει το Σχολείο, έκαναν έφοδο οι ΄Άγγλοι στρατιώτες στο Οικοτροφείο και συνέβαλαν όλους τους πιο πάνω εκτός τον Κώστα Λουκαϊδη.

Μας έβαλαν μέσα σε μεγάλα στρατιωτικά αυτοκίνητα και ενώ περνούσαμε έξω από την εκκλησία της Παναγίας, κατευθυνόμενοι προς τα ανακριτήρια Πλατρών, μας πήραν είδηση οι μαθητές και οι μαθήτριες που πήγαιναν εκείνη την ώρα στο σχολείο και χωρίς να γνωρίζουν ότι είμαστε μέσα εμείς, άρχισαν να ρίχνουν πέτρες πάνω στα αυτοκίνητα. Οι στρατιώτες τότε μας διέταξαν να σταθούμε και αυτοί έπεσαν μέσα στην κάσια.

Μια πέτρα χτύπησε τον Βάσο Μιχαηλίδη και αμέσως τον είδα να πέφτει και να γεμίζει το πρόσωπο του αίματα. Τότε αναγκάστηκα και φώναξα να σταματήσουν το πετροβόλημα, γιατί θα μας χτυπήσουν όλους. Πράγματι, μόλις άκουσαν τη φωνή μου σταμάτησαν και εγώ ζήτησα από ένα στρατιώτη να τον βοηθήσει. Αμέσως ο στρατιώτης έβγαλε από το σακίδιο του ένα επίδεσμο, του έπλυνε το κεφάλι με ιώδιο και του τύλιξε το κεφάλι. Ευτυχώς σε λίγο σταμάτησε το αίμα να τρέχει.

Στα μέσα της διαδρομής προς τις Πλάτρες κοντά στο Τρόοδος, μας κατέβασαν από το αυτοκίνητο και μας έβαλαν να βγάλουμε τα ρούχα και μείναμε μόνο με το κάτω εσώρουχο.

Ήταν αρκετό κρύο και όλοι αρχίσαμε να κρυώνουμε. Τόσο το τσουχτερό κρύο όσο και ο φόβος, μας δημιούργησε την εντύπωση ότι θα μας έκαναν κάτι κακό. Ευτυχώς όμως ήταν μόνο ένα ψυχολογικό τραύμα και τίποτα άλλο.

Εκεί στα ανακριτήρια Πλατρών, αφού μας ανάκριναν για αρκετή ώρα μας έβαλαν σε δύο κελιά και το απόγευμα μας μετέφεραν πίσω στον Αγρό αφήνοντας μας σε αρκετή απόσταση από το χωριό γιατί φοβόντουσαν το πετροβόλημα.

Από εδώ και πέρα, σχεδόν κάθε μέρα είχαμε εφόδους και επισκεπτήριο από τους Άγγλους στρατιώτες.

Εκείνο, όμως που θα μου μείνει αξέχαστο είναι η περιπέτεια που είχα με τον Κώστα Λουκαϊδη (Κωσταρή), από τα Αγρίδια.

Με τον Κωσταρή, είμαστε, πέραν από συμμαθητές, καρδιακοί φίλοι και συναγωνιστές, αδέλφια, που να σημειωθεί ότι αυτή την φιλία την έχουμε μέχρι σήμερα.

Ένα απόγευμα, λοιπόν, καταφθάνει στο Σχολείο που έμενα τρέχοντας, και λαχανιασμένος μου λέει, «πάρε το πηλήκιο σου, βρες μου και εμένα ένα και φεύγουμε, γιατί με τρέχουν οι στρατιώτες». Όταν τον ρώτησα γιατί, αυτός μου είπε ότι ενώ μετέφερε βόμβες και άλλο υλικό από τον Αγρό στα Αγρίδια, τον αντελήφθησαν οι Άγγλοι που ήταν στην περιοχή. Σ’ απόσταση περίπου 100 μέτρων από το Σχολείο, τον κάλεσαν να σταματήσει και αυτός το έβαλε στα πόδια. Οι στρατιώτες προσπάθησαν να τον φθάσουν αλλά δε τα κατάφεραν. Επειδή η σακούλα με το υλικό μέσα ήταν βαριά την πέταξε μέσα στο αμπέλι, γιατί υπήρχε κίνδυνος να τον πιάσουν.

Δυστυχώς οι στρατιώτες την βρήκαν και αμέσως μόλις είδαν το περιεχόμενο της, άρχισαν να πυροβολούν και να φωνάζουν.

Αμέσως φύγαμε από το σχολείο και πήραμε ένα μονοπάτι μέσα από τα περβόλια και μας έβγαλε έξω από τον Αγρό. Ενώ είμαστε έτοιμοι να πάρουμε το μονοπάτι προς τον ΄Άγιο Ιωάννη, που ήταν ο προορισμός μας, συναντήσαμε Θεού φώτιση, μια γριούλα που μας είπε: «Που πάτε γιέ μου, που πάνω και που κάτω που το μονοπάτι έχει ξαμωμένους στρατιώτες». Τότε ευχαριστήσαμε τη σωτήρα μας και προχωρήσαμε παίρνοντας τον κύριο δρόμο προς τον ΄Άγιο Ιωάννη. Ο Κωσταρής μου είπε: «Κοίταξε εγώ δεν πρόκειται να σταθώ να με πιάσουν και μόλις τους δούμε θα τρέξουμε να φύγουμε, ο Θεός θα μας προστατέψει». Ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί γιατί δε συναντήσαμε καμιά στρατιωτική περίπολο.

Φθάσαμε αργά το βράδυ και μείναμε στο σπίτι του Θείου μου του Χρ. Μόζορα. Γύρω στα μεσάνυκτα επικοινώνησε μαζί μας ο σύνδεσμος του Αγ. Ιωάννη και μας πληροφόρησε ότι «τον Κωσταρή τον κατάλαβαν και θα πρέπει νωρίς το πρωί να φύγει για τη Λεμεσό γιατί ανέμεναν ότι οι Άγγλοι θα έκαμναν κέρφιου σ’ όλη τη περιοχή».

Γύρω στις 03.00 π.μ. έφυγε για τη Λεμεσό με το αυτοκίνητο της γραμμής. Κατά κακή του τύχη, μόλις βγήκε έξω και επειδή ήταν σκοτάδι, έπεσε από την σκάλα και χτύπησε. Ακούγοντας το κτύπημα του φώναξα αν υπάρχει πρόβλημα και μου απάντησε είμαι καλά και με αποχαιρέτησε.

Μόλις ξημέρωσε, πράγματι με τηλεβόα οι αστυνομικοί καλούσαν τους άνδρες του χωριού να συγκεντρωθούν στο Σχολείο.

Τότε άρχισα να ανησυχώ για τον εαυτό μου, αλλά παράλληλα χαιρόμουνα γιατί τη γλίτωσε ο φίλος μου. Εκείνο που φοβόμουνα περισσότερο ήταν ότι θα βρισκόμουν ανάμεσα σε άγνωστους και πιθανό από τη περιέργεια τους για το ποιος ήμουν να δημιουργούσαν υποψία προς τους Άγγλους και να με συλλάβουν.

Φεύγοντας για το Σχολείο η Θεία μου η Παρθενόπη, μου είχε δώσει ένα σταυρό (Όπως μου είπε είχε τίμιο ξύλο πάνω) για να με φυλάει και σίγουρα αυτό με βοήθησε. Όταν ήρθε η σειρά μου για ανάκριση με έβαλαν μπροστά από κάποιους Άγγλους στρατιώτες και ευτυχώς αυτοί απάντησαν ότι δεν ήμουν αυτός που ζητούσαν. Μετά αφού είδαν τη ταυτότητά μου με ρώτησαν τι ζητούσα σε ξένο χωριό, τους απάντησα ότι είχα θείο και έμενα μαζί του. Με έβαλαν μετά μόνο μου σε μια αίθουσα του σχολείου και ήρθαν νέοι στρατιώτες για αναγνώριση και πάλι αυτοί απάντησαν όχι. Βέβαια αυτοί έψαχναν για τον Κωσταρή. Με ρωτούσαν αν γνωρίζω κάτι για την ΕΟΚΑ ή αν είμαι μέλος. Η απάντηση μου ήταν ότι εγώ ενδιαφέρομαι μόνο για τα μαθήματά μου. Ένας δε αξιωματικός μου είπε μπράβο αυτό να κάνεις για να γίνεις καλός και χρήσιμος στην κοινωνία.

Μετά από αυτό με άφησαν και εμένα. Ήμουν ο τελευταίος και όταν πήγα σπίτι η θεία μου ήταν κλαμένη γιατί άργησαν να με αφήσουν και νόμισε ότι με συλλάβανε.

Επειδή το κέρφιου στον Αγρό συνέχισε για μια εβδομάδα περίπου, έφυγα από τον Άγιο Ιωάννη και πήγα στην Λεμεσό.

Μόλις τέλειωσε το κέρφιου πήρα εντολή να επιστρέψω στο σχολείο. Έτσι και έκανα.

Μόλις συναντήθηκα με τους συμμαθητές μου ιδιαίτερα με αυτούς που έμεναν στο οικοτροφείο, παρατήρησα ότι η συμπεριφορά τους απέναντί μου δεν ήταν όπως προηγούμενα, αλλά μάλλον εχθρική. Κατ΄ αρχάς ένοιωσα πολύ άσχημα και τους ρώτησα, τι είχαν μαζί μου. Η απάντηση ήταν ότι έφαγαν αρκετό ξύλο από τους στρατιώτες, γιατί δεν τους έλεγαν που βρισκόμουνα.

Χρειάστηκε αρκετός καιρός να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση και αν οι συμμαθητές μου δεν γνώριζαν το γιατί, τότε ίσως το εχθρικό κλίμα εις βάρος μου να διαρκούσε για αρκετό καιρό.
Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη σύντομη αναφορά μου, λέγοντας πως, τόσο εγώ όσο και τα άλλα μέλη της Ομάδας μου, κινδυνέψαμε πάρα πολλές φορές να συλληφθούμε από τους Άγγλους, είτε καταδιώκοντας μας, μετά από ρίψη φυλλαδίων, είτε μετά από το γνωστό πετροβόλημα εναντίων των, είτε από ανάρτηση συνθημάτων και άλλων περιπτώσεων.

Προσωπικά σε δύο περιπτώσεις κινδύνεψα άμεσα να συλληφθώ και αν δε βρισκόταν την δεδομένη στιγμή η σωτήρας Άγγελος μου, η Παναγιώτα Ψιλλίτα, από το Παλαιχώρι, μετέπειτα σύζυγος του Μιχαλάκη Ιωάννου, Γ. Γραμματέα της ΣΕΚ, τώρα δεν ξέρω αν θα ζούσα.

Σε πάρα πολλές περιπτώσεις η Παναγιώτα με έκρυψε στο σπίτι της αποφεύγοντας έτσι την σύλληψή μου. Μια φορά δε με έντυσε γυναίκα και μια άλλη φορά με έκρυψε μέσα σ ΄ένα μεγάλο πιθάρι γεμάτο με άχυρα.

Στη Παναγιώτα οφείλω αιώνια ευγνωμοσύνη και την ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, γιατί με προστάτεψε, μου έδινε δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα χωρίς κανένα πρόβλημα.

Μετά τον αγώνα οι σχέσεις μας είναι πολύ φιλικές και έχουμε τακτικές επαφές. Προσεύχομαι στον Πανάγαθο Θεό να την έχει πάντα καλά.

Η προσφορά στον Αθλητισμό

1. Υπήρξα ένα από τα ιδρυτικά μέλη και ποδοσφαιριστής του Σωματείου ΕΥΑΓΟΡΑΣ της Κοινότητά μου Αμίαντος.
   Το Σωματείο ιδρύθηκε το 1958 μετά από εντολή του τότε Τομεάρχη της ΕΟΚΑ Ανδρέα Αυγουστή, παίρνοντας τ΄ όνομα του Ήρωα της Κοινότητας ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ.
2. Αποφοίτησα από το Γυμνάσιο Αγρού το 1960 και συμμετείχα σ΄ όλες τις αθλητικές δραστηριότητες του Σχολείου. Συγκεκριμένα ήμουν τακτικό μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας, όπου επί εποχής μου πήραμε το Πρωτάθλημα των Σχολείων της περιοχής, Λεμύθου, Πεδουλά και Ευρύχου. Επίσης ανακηρύχθηκα πολυνίκης αθλητής κατά τους αγώνες, της περιόδου 1958, παίρνοντας την πρώτη θέση στα 100, 200 μέτρα και σφαιροβολία.
3. Υπήρξα ιδρυτικό μέλος και συμμετείχα στην πρώτη Επιτροπή της Ακαδημίας του ΑΠΟΛΛΩΝΑ Λεμεσού με Πρόεδρο τότε τον κ. Πάμπο Γεωργιάδη.
4. Με την αποφοίτηση μου εντάχθηκα στην ομάδα του Γ.Σ.Ο και λάμβανα μέρος στους παγκύπριους αγώνες στα 200 μέτρα και 100, με προπονητή τον αείμνηστο Μάριο Σωφρονίου.
5. Από το 1963 εκλέγηκα μέλος του Δ.Σ. της Αγροτικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας ΠΑΑΟΚ Λεμεσού, στη θέση του Γ. Γραμματέα, θέση την οποία κατέχω μέχρι σήμερα.
6. Εκλέγηκα Αντιπρόεδρος της ΣΤΟΚ επί Προεδρίας του αείμνηστου Νίκου Γρηγορίου και μετά τον θάνατό του εκλέγηκα ομόφωνα στη θέση του Προέδρου της ΣΤΟΚ, την οποία υπηρέτησα πιστά, για 7 συνεχή χρόνια.
7. Υπήρξα ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος Λεμεσού σαν αντιπρόσωπος της ομάδας της ΣΠΑΗΚ Λεμεσού. Επί εποχής μου η ομάδα της ΣΠΑΗΚ Λεμεσού πήρε αρκετούς Τίτλους.

Γενικά υπηρετώ τον Αθλητισμό από νεαρά ηλικία, από τη θέση του Ποδοσφαιριστή, Αθλητή και μέλους των Διοικητικών Συμβουλίων.

Ιδιαίτερα εργάσθηκα πάρα πολύ στην εξάπλωση και ποιοτική αναβάθμιση του Συνοικιακού αλλά προ πάντων του Αγροτικού ποδοσφαίρου. Είχα την τύχη να συνεργασθώ με τον κ. Ουράνιο Ιωαννίδη όταν ήταν Πρόεδρος του Κ.Ο.Α και μετά Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, υλοποιώντας την απόφαση του ΚΟΑ για οργάνωση Αθλητικών Σωματείων, σ΄ όλη την Κύπρο με σύνθημα «Αθλητισμός για όλους», τον αείμνηστο Νίκου Γρηγορίου, τον πατέρα του Αγροτικού ποδοσφαίρου, τον Δήμο Γεωργιάδη και άλλους προέδρους και Ανώτερους Λειτουργούς του Αθλητισμού.

Επί Προεδρίας μου στην ΣΤΟΚ προσπάθεια και στόχος μου ήταν να πείσω τους Υπευθύνους όπως δημιουργηθούν σ’ όλη την Ύπαιθρο Αθλητικά Σωματεία όπου να έχουν την δυνατότητα οι Νέοι μας να δραστηριοποιούνται και να τους απομακρύνουμε από τα κακώς έχοντα της σημερινής Κοινωνίας, Ναρκωτικά, Βία, Χουλιγκανισμό και νεανική παραβατικότητα. Πρέπει να πω με ικανοποίηση ότι βρήκα αρκετή κατανόηση με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αρκετά Αθλητικά Σωματεία, ιδιαίτερα στην Ύπαιθρο.

Ανδρέας Ποταμίτης